Ik plaats mijn gedichten op o.a. Facebook en op Instagram en ik draag ze voor, o.a. bij activiteiten van stichting Fryx in Sneek.
Gepubliceerd
- Djipfrysk en Rasecht, i.s.m. Folkje Koster
- Dichterlijke vrijheid, een bundel met Corona-gedichten
- Woordtalenten, div. dichters, gebundeld door Gerard Rozeboom (gedicht: Een Schamel schip)
- Wensen uit het hart, div. dichters, gebundeld door Gerard Rozeboom (gedicht: Een stil verdrag)
- Mokumse Mikmak 2022, scheurkalender (gedichten: Hoor Mokum van vroeger praten, Schijt-amme-totus en Een gat in de markt)
De Dijkmanshuizenstraat, een gedicht over de straat waar ik ben geboren
Soms ga ik terug naar mijn oude straat,
de stoep en het kleine balkonnetje.
Het hangt weer vol met was.
Ik zie de dijk met het gras, de vaart....
Mijn moeder in het zonnetje.
Met mijn rode step
of met mijn poppenwagen,
roep ik weer naar boven
om een snoepje of een pleister te vragen.
Ik krijg een knuffel en een standje
en het flessenmandje
voor de melkboer die zo kwam,
huis aan huis in Nieuwendam.
Die dijk, daar rol ik weer naar benee.
Met zijn drietjes op een slee.
Ik vind weer pijpjes in het zand,
en tel de schapen in het land.
En kijk! daar die stompe toren,
dat is Ransdorp.
Op een steenworp,
ben ik geboren.
Mattenkloppen,
kousen stoppen.
Ik woonde in het eerste blok
je weet wel daar bij de dijk.
Ons huis was best een kippenhok
maar het was een fijne wijk.
Aswin, Mehmet, Erik IJsselstein...
Hoe zou het met al die kinderen zijn?
De Dijkmanshuizenstraat in Nieuwendam.
Bij juffrouw Schouten in de klas,
heen en weer voor een boterham.
Ik moest verhuizen toen ik zeven was.
Een eigen kamer, weg met het stapelbed.
Warm water zonder gijzertje
en nooit meer in ‘t bidet.
Ik liet mijn kleuterjaren achter
om ze van tijd tot tijd te bezoeken.
Ik wist niet dat ze mijn straat zouden slopen,
een stukje verleden op zouden doeken.
Ik begrijp het maar ik voel het gemis.
Slechts in gedachten kan ik nog lopen
waar mijn leventje ooit begonnen is.
De Ochtendpoëet
