Ontwaakt 

Het Revolutionaire 

heden op aarde 

is het precaire 

onderschat in waarde 

klein en ontdaan 

van vermenigvuldiging 

in ons plastiek bestaan

van het steeds maar meer 

weggeëbd tot herinnering 

aan de levende zee van weleer 

De overhoring 

Het woei 

van de storm

overhoort onze rijtjes 

en alle moeilijke woordjes 

die ze met kracht herhaalt 

net zolang 

we wel moeten weten 

welke vorm 

we 

steeds maar vergeten 

van het meer fout 

tot de overtreffende trap. 

Het woei wil 

dat we de speling respecteren 

ze raast,

ze huilt:

“mens, 

je zit er zo naast, 

je moet nog zo veel leren.”

Ze verzwakt en wordt zachter. 

En als ze zich weer verschuilt, 

laat ze ezelsoren achter 

en rode strepen zonder krul

zuchtend over zoveel 

onbenul. 

Ochtendpoëet 

Ik ben een ochtendpoëet, 

klaarwakker in vol ornaat 

met boven het sterrenkleed 

een warhoofd dat al los gaat 

zodra ik kruip door een kiertje,

begint in mij het wakker diertje. 

Het slingert over mijn hersentakken 

de wekker altijd ruimschoots voor. 

Ik ben al aan het woorden plakken 

en mijn wederhelft slaapt rustig door. 

Ik wil wel met hem verder dromen 

in zijn vel, beheerst en warm 

maar mijn Klaas Vaak zal niet ver komen 

en steeds zwaarder wordt zijn arm. 

Lepeltje lepeltje met mijn reus,

tik ik op het schermpje en ik veeg, ik veeg

dicht onder mijn neus 

de trage morgenstond leeg.